Prolog

   Nazywam się Blanka Winiarska. Wkrótce skończę 17 lat, a mianowicie 26 sierpnia. Gdy byłam 7-latką razem z rodzicami przeprowadziłam się z Gdańska do Warszawy, stąd wzięło się moje zamiłowanie do Lechii i Legii. Z zagranicznych klubów bliska mojemu sercu jest tylko Borussia.
  Jestem młodą dziewczyną, która dba o swój wygląd, choć jednocześnie unika przesadnego zwracania nim uwagi. Moja uroda ma wiele dziewczęcego uroku: jestem niebieskooką szatynką o długich włosach i szczupłej sylwetce. Często się uśmiecham. Zazwyczaj poruszam się energicznym krokiem. Nie lubię oficjalnych stroi dlatego na moim ciele spoczywają ubrania swobodne i wygodne. Kiedy coś mnie interesuje mówię podniesionym głosem z przejęciem.
  Moje motto życiowe brzmi " Wiara czyni cuda, a nadzieja umiera ostatnia". Nigdy nie przestaję wierzyć w swoje umiejętności i staram się je rozwijać. Jestem dojrzała, wesoła, ciekawa świata, nieraz też złośliwa i krytyczna. Moją największą zaletą jest wieczny optymizm. Cechuję się również wytrwałością. Zawsze, pomimo niedogodności zsyłanej przez los walczę o swoje do końca. Staram się ciągle dążyć do wyznaczonego sobie celu. Śmiało mogę powiedzieć, że jestem tolerancyjna. Nigdy nie wytykam błędów popełnionych przez innych ludzi, gdyż wiem iż sama nie jestem idealna.
  Jak każdy człowiek mam wady i zalety. Moich złych cech próbuję używać jak najmniej. Uważam, że większość osób darzy mnie sympatią.


Oto charakterystyka głównej bohaterki tego opowiadania. Wiem, że jest to dość nietypowy prolog, lecz mam nadzieję, że przypadł wam do gustu. 
Proszę was o komentarze, które jak zapewne wiecie bardzo motywują. :)