Rozdział 2

(Tydzień później)
  Pogrzeb moich rodziców przypadł na 5 lipca. Od samego rana wybierałam odpowiedni strój na to zdarzenie. Przez te 7 dni razem z bliskimi zajmowaliśmy się organizacją pogrzebu i nikt z nas nie myślał o ubiorze. Teraz widać tego skutki. Już za 3 godziny miałam pożegnać się z rodzicami, a kompletnie nie byłam do tego przygotowana. W dość szybkim tempie zjadłam śniadanie i wyszłam z domu na zakupy. Chodziłam od sklepu, do sklepu, lecz nadal nie wiedziałam na co mam się zdecydować. W końcu trafiłam na czarną sukienkę. Dobrałam do niej czarne szpilki i stwierdziłam, że niczego więcej mi nie potrzeba. Po 15 minutach drogi powrotnej znów znalazłam się w domu, którego wnętrza przypominały mi o mamie i tacie. Wzięłam zimny prysznic, wskoczyłam w nowe rzeczy i zrobiłam lekki makijaż. Nim się obejrzałam trzeba było już wychodzić. Pod dom przyjechała po mnie Angela. Przez całą drogę nie zamieniłyśmy ze sobą ani słowa. Chciałam by ten dzień jak najszybciej dobiegł końca. Msza była piękna. Ksiądz znał moją rodzinę więc zaczął opowiadać o tym jacy byli moi rodzice. Nie ukrywam tego iż się popłakałam. W kaplicy również płakałam, a przy monologu, który musiałam wygłosić łzy leciały po mojej twarzy ciurkiem. Nijak nie mogłam ich zatrzymać, ale po co zatrzymywać łzy? Przecież każdy członek rodziny wiedział co teraz przeżywałam. Z dnia na dzień stałam się sierotą.. Kiedy oby dwie trumny zostały zasypane ziemią wszyscy złożyli wieńce i ciężko ubolewali, gdy nadszedł czas na opuszczenie cmentarza. Razem udaliśmy się do wcześniej wynajętej restauracji, na stypę. Przez pierwsze chwile spędzone przy stole nikt nic nie mówił. Dopiero po jakimś czasie towarzystwo trochę się ożywiło. Ja, cały czas siedziałam w ciszy rozmyślając nad tym dlaczego pan Bóg, do swojego królestwa zabrał własnie moich rodziców. Ciągle biłam się z tymi myślami.
  O 17:45 każdy poszedł w swoją stronę. tylko Angelika została ze mną.
- Chodź, zawiozę cię do domu i tam porozmawiamy na spokojnie. - objęła mnie ramieniem
- Dziękuję ci za to, że jesteś przy mnie. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.. - wsiadłam do samochodu
  Angie popatrzała na mnie z lekkim uśmiechem, po czym odpaliła samochód i ruszyłyśmy w drogę. Jechałyśmy nic nie mówiąc. Po raz kolejny tego dnia zastanawiałam się nad swoim życiem. Miałam nadzieję, ze dam sobie radę sama, bez dwóch najbliższych mi osób. Z rozmyśleń wyrwała mnie Angela, która lekko szturchnęła mnie w ramię.
- Już jesteśmy. - oznajmiła otwierając drzwi czarnego Opla Astry
  Czyniąc to samo co kuzynka wyszłam z samochodu i pokierowałam się w stronę mieszkania. Otwierając drzwi poczułam ten chłód... Chłód w moim sercu. Angelika widziała moje zamurowanie i niechęć do spędzania tu czasu dlatego zaproponowała:
- Na te wakacje pojedziemy do Gdańska. Tam mieszka babcia więc będziemy miały gdzie spać. Wiem, że jest ci tutaj źle, dlatego już jutro wyjeżdżamy.
- Ty zawsze miałaś i nadal masz dobre pomysły. Może tam się trochę odstresuję, bo zapomnieć o tej tragedii będzie bardzo ciężko. - Angela znów znalazła się w moich ramionach
  Po chwili Angelika poszła do kuchni, a ja jak ta papuga udałam się tam za nią. Usiadłam przy stole, a Angie zabrała się za robienie gorącego kakao. Kiedy parująca ciecz znalazła swoje miejsce w kubkach, wzięłyśmy je i wkroczyłyśmy do salonu. Tam zaczęłyśmy oglądać film przygodowy, lecz nie dotrwałyśmy do jego końca, gdyż oby dwie zasnęłyśmy na kanapie.


A oto drugi rozdział :) Pisałam go o 1 w nocy w telefonie :D
Co według was stanie się w Gdańsku? 
Komentujesz --------> Motywujesz mnie!