Rozdział 15

  O godzinie 10:30 do sali , w której obecnie przebywałam wszedł pad doktor.

- Już może pani wyjść ze szpitala. - oznajmił i zniknął za drzwiami

  Nie zastanawiając się ani chwili ubrałam się i poszłam do szpitalnej recepcji. Tam dostałam wypis i spokojnie mogłam udać się do domu. Po kilkunastu minutach rozmyśleń przekroczyłam próg mieszkania. 

- Już jestem! - krzyknęłam, ale odpowiadała mi tylko głucha cisza

- "To jeszcze lepiej." - pomyślałam i poszłam do pokoju

  Spod łóżka wyjęłam swoją walizkę i spakowałam do niej wszystkie swoje rzeczy. Zaraz potem schowałam ją do szafy. Szybkim krokiem zeszłam na dół, ubrałam buty i ruszyłam w kierunku domu najbliższego kolegi. Gdy ten tylko mnie ujrzał mocno mnie uścisnął i oznajmił:

- Muszę ci coś powiedzieć, chodźmy usiąść.

  Oboje weszliśmy do salonu i spoczęliśmy na sofie.

- A więc... Zakochałem się w tobie... - powiedział nieśmiało

- Wiesz... Domi.. Ja też coś do ciebie czuję lecz nie możemy ze sobą być... - oznajmiłam nieskładnie

- Ale dlaczego? - spojrzałam w błękit jego oczu

- Bo wyjeżdżam.. Już dziś lecę tam, gdzie będę mogła zacząć nowe życie.. - powiedziałam wstając z sofy

- Blanka... Wyjedźmy razem. - zaproponował przytulając się do mnie

- Naprawdę tego chcesz? - zapytałam poważnie

- Tak, jesteś niesamowitą dziewczyną i chcę spędzić z tobą resztę swoich dni. - oznajmił, po czym złączył nasze usta

- No dobrze. To idź się pakować. Wylatujemy dziś, dokładnie za godzinę.. - poszedł do sypialni

  Stałam chwilę w bezruchu, aż w końcu wyszłam z domu chłopaka. Szłam beztrosko ulicami Gdańska, zastanawiając się nad miastem, w którym chcę zamieszkać. Postawiłam na Londyn. Po 30 minutach drogi wkroczyłam do domu po walizkę. Wzięłam ją i wyszłam z babcinego mieszkania, przed którym czekał na mnie Domi. Chłopak włożył moją torbę do bagażnika i razem ruszyliśmy w drogę na lotnisko.

- Jeszcze możesz się wycofać. - spojrzałam na niego

- Mogę, ale nie chcę. - oznajmił poważnym tonem

- Jesteś tego pewny? - drążyłam

- Tak. Na 100%. Chcę być z tobą już zawsze. - zapewnił 

- Ciesze się, że trafiłam na tak świetnego chłopaka. - wyznałam szczerze

- A ja jestem szczęściarzem, bo trafiłem na taką dziewczynę. - szeroko się uśmiechnął

  Poczułam, że moja komórka wibruje. Wyjęłam ją z kieszeni i spojrzałam na ekran. Angie próbowała się ze mną połączyć. Odebrałam.

- Blanka, gdzie jesteś? - spytała roztrzęsiona

- W drodze do nowego życia. Nie martw się nic mi nie jest, lecę z Dominikiem zacząć nowe życie w Londynie. - mimowolny uśmiech pojawił się na mojej twarzy

- Blanka, ale dlaczego? - zapytała

- Będę dzwonić. - rozłączyłam się

  Ostatnie chwile spędzone w Polsce wpatrywałam się w krajobrazy za oknem...

Czas się żegnać kochani. Jeżeli będzie 10 komentarzy pojawi się Epilog... 
I mam prośbę do was, jak to przeczytacie to jedna osoba zostawia 1 komentarz, a nie kilka :D
Zapraszam na mojego drugiego bloga :D
http://nowe-miasto-nowe-zycie.blogspot.com/2013/08/prolog.html