Rozdział 6

  Zorientowałam się, że w moją stronę idą dwaj mężczyźni w kominiarkach.

- "Co to ma być? Normalnie gorzej niż w serialach kryminalistycznych!" - pomyślałam stojąc przed dwoma dryblasami 

- Gdzie jest Angelika? - spytałam pewnie

- Jak widzisz nie ma jej z nami i nigdy nie było! To jest pułapka! - zaśmiał się szyderczo jeden z nich, powoli wyciągając rękę w moim kierunku

  Nie zastanawiałam się ani chwili tylko szybko wzięłam nogi za pas. Wykorzystałam swoje umiejętności i szybkość, które uzyskałam poprzez treningi piłkarskie, których byłam uczestnikiem w wieku 13 lat. Biegłam przed siebie nie zważając na krzaki i inne przeszkody. Słyszałam jedynie głośne przekleństwa wymawiane przez goniących mnie mężczyzn. Nagle spostrzegłam grupkę chłopaków, więc poczęłam biec w ich stronę. Nic nie wyjaśniając wpadłam na jednego z nastolatków i mocno go przytuliłam. Odwróciłam się i zobaczyłam, że tamci dwaj dali sobie spokój i powędrowali w przeciwnym kierunku. Ulżyło mi. Odkleiłam się od chłopaka i zatonęłam w jego błękitnych jak ocean tęczówkach. 

- Co jest? - spytał zdezorientowany

- Przepraszam. Musiałam do was przybiec, bo jak bym tego nie zrobiła... To nie wiem co by się ze mną stało. - zaczęłam wpatrywać się w ziemię

- Kto to był? - objął mnie ramieniem

- Nie wiem.. Myślę, że to ma coś wspólnego z tym śledzeniem i głuchymi telefonami... - odpowiedziałam patrząc na resztę chłopaków

- Chodźmy do baru, tam nam wszystko opowiesz. - zaproponował wyraźnie zaciekawiony

  Przystałam na to. Musiałam w końcu się komuś wygadać. Co prawda wchodząc do baru miałam mieszane uczucia, ale gdy opowiedziałam chłopcom o śmierci rodziców, śledzeniu, głuchych telefonach i tym podstępie to powietrze ze mnie uszło.

- To wygląda tak, jak z nie jednego serialu kryminalnego... Współczuję ci. - rzekł niebieskooki szatyn, na którego wpadłam

- Sama nie wiem co mam o tym myśleć, bo do normalnych rzeczy to nie należy... - oznajmiłam spuszczając wzrok

- W każdej chwili możesz na nas liczyć. - tym razem głos zabrał zielonooki brunet

- Ale my tak na dobrą sprawę się nawet nie znamy. - popatrzyłam na każdego z nich

- Ja jestem Robert. To jest Krystian, Marek, Paweł... - po kolei wskazywał kolegów

- A ja mam na imię Dominik. - uśmiechnął się słodko, przerywając Robertowi

- Blanka. Miło mi was poznać. - podałam każdemu rękę

  Wtedy przypomniałam sobie o Angelice. Musiałam zobaczyć czy jest w domu.

- O kurde! Ja muszę już iść. - poderwałam się z krzesła

- Dobrze. Ale spotkajmy się jutro o 12. na boisku. - Dominik zrobił maślane oczka, którym nie dało się odmówić

  Kiwnęłam twierdząco głową po czym wybiegłam z baru. Po kilku minutach ciągłego biegu znalazłam się w mieszkaniu babci. Szukałam Angie we wszystkich pomieszczeniach. Wreszcie otworzyłam drzwi do właściwego, czyli naszego pokoju. Uśmiech zagościł na mojej twarzy, gdy ujrzałam Angelę grającą na laptopie. Nic nie mówiąc podeszłam do niej i mocno ją uściskałam.

- Nawet nie wiesz jak bardzo się o ciebie bałam. - szepnęłam jej do ucha

- Ale dlaczego? - spytała zdziwiona

- Jutro ci wszystko opowiem. Teraz marzę o długiej kąpieli i błogim śnie. - oznajmiłam wychodząc z pokoju

Mamy już 6 rozdział :D Mam nadzieję, że się wam podoba :D
Komentujesz ------> Bardzo mnie motywujesz :D

(10 komentarzy i  pojawi się kolejny rozdział)