Rozdział 7

- Blanka! Wstawaj i opowiadaj wczorajsze. - usłyszałam głos kuzynki
- Jeszcze 5 minut... powiedziałam obracając się na drugi blok
- Za 5 minut to będzie 12. Wstawaj śpiochu! - krzyknęła zrywając ze mnie kołdrę
- Już 12?! - zerwałam się z łóżka i pognałam do łazienki
  Przecież umówiłam się z chłopakami, ale już na pierwsze tzn. drugie spotkanie musiałam przyjść z 20 minutowym spóźnieniem. Chłopcy czekali na mnie siedząc na środku boiska. Gdy tylko do nich podeszłam wszyscy wstali i przywitali się ze mną poprzez buziaka w policzek. Razem poszliśmy w cień, czyli do prawego boku boiska. Usadziliśmy się w bramce.
- W nocy już nikt do ciebie nie dzwonił? - spytał Dominik siedzący na wprost mnie
- Nie, było spokojnie. - zaczęłam - A i przepraszam, że się spóźniłam lecz spałam do 12:55. - wytłumaczyłam się
- Nic się nie stało. - oznajmił Robert
- Może to głupie, ale wydaje mi się, że ktoś tu oprócz nas jest... - wtrącił Marek wstając z miejsca
- Też mam takie wrażenie. - poparłam chłopaka
- Nie bój się, przy nas nic ci nie grozi. - szepnął mi do ucha Dominik obejmując mnie ręką
- Dziękuję wam chłopcy. - szczerze się uśmiechnęłam
- Chodźmy do mnie, do domu.  Pogramy w fife i przy okazji porozmawiamy. - zaproponował Paweł
  Okazało się, że chłopak mieszka bardzo blisko boiska i ma piękny, duży dom. Marek wraz z Pawłem i Krystianem zaczęli grać w fife, a ja i Dominik poszliśmy do kuchni spokojnie porozmawiać. Czas spędzany w jego towarzystwie mijał bardzo szybko, co potwierdzał fakt iż przegadaliśmy 4 godziny.
- Ja niestety muszę iść do domu. Babcia pojechała do koleżanki, a moja kuzynka siedzi sama. Wiecie, muszę jej opowiedzieć o wczorajszym. - oznajmiłam wchodząc do salonu
  Na twarzach chłopaków wymalował się smutek. Pożegnanie wyglądało tak samo jak i przywitanie. Podczas drogi powrotnej rozmyślałam nad tym co dzieje się z moim życiem po śmierci rodziców. Można by powiedzieć, że wywaliło się do góry nogami. Tradycją stało się to, że z rozmyśleń wyrwała mnie Angelika.
- Chodź tu szybko! Muszę ci coś pokazać! - krzyczała ciągnąc mnie za rękę
  Lekko zdezorientowana kroczyłam za kuzynką. Po krótkiej chwili weszłyśmy do kuchni. Na stole leżała, duża, czarna koperta, którą Angie wzięła do ręki.
- Co w niej jest? - spytałam widząc, że koperta jest otwarta
- Blanka, proszę cię żebyś nie panikowała jak to zobaczysz. Razem przemyślimy to na spokojnie i podejmiemy jakieś kroki. - wygłosiła swój krótki monolog, który jeszcze bardziej podsycił moją ciekawość
- Dobra, dawaj ją. - zażądałam, a Angela wręczyła mi kopertę
  To co w niej ujrzałam przeszło wszelkie granice....


No i mamy rozdział 7 :D Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu :D
Co według was znajduje się w tajemniczej kopercie?
(10 komentarzy i pojawi się następny rozdział)

Zapraszam również na mojego nowego bloga :D
http://nowe-miasto-nowe-zycie.blogspot.com/