Rozdział 14

  Okazało się, że wynik jest pozytywny. Z niedowierzaniem złapałam się za głowę. Wyszłam z  łazienki.

- Dlaczego masz załzawione oczy? - spytał Domi głęboko się w nie wpatrując

- Sam zobacz... - wręczyłam mu test i szybko pobiegłam do sypialni

  Zrezygnowana rzuciłam się na łóżko. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Do pokoju weszła Angelika, a za nią reszta naszej bandy.

- Wszystko będzie dobrze. - pocieszała mnie

- Ale ja mam dopiero 17 lat, straciłam rodziców, mieszkam w wielkiej Warszawie i chcę się uczyć. - mój szloch stawał się coraz mocniejszy

- My ci pomożemy. - zaoferowali się chłopcy

- To miło z waszej strony, ale teraz idę na spacer. Muszę to sobie przemyśleć. Angie, idziesz ze mną? - wstałam z łóżka

- Ma się rozumieć kochana. - odpowiedziała uśmiechając się lekko

  W dość szybkim tempie założyłyśmy buty i wyszłyśmy z domu Dobrzyńskiego. Ulice były puste, nikt przez nie, nie przechodził, a spowodowane było to późną porą.

- Blanka, słyszysz? Ktoś za nami idzie. - szepnęła wystraszona Angelika

Odwróciłam się. Szły za nami trzy postacie. Przyspieszyłyśmy kroku, potem zaczęłyśmy biec. Niestety dogonili nas. Rozpoznałam w nich Bruno, Michała i Darka.

"No nie! Znowu!?" - myślałam

  Jeden z nich trzymał Angelę, a dwaj pozostali okładali mnie pięściami. Straciłam przytomność. Odzyskałam ją dopiero w szpitalnej sali. Siedział przy mnie Dominik i Angelika.

- Dlaczego boli mnie brzuch? - spytałam z grymasem bólu na twarzy

- Pójdę po lekarza.. On ci wszystko wyjaśni. - powiedziała wychodząc z sali

  Na chwilę zostałam sama z Dominikiem.

- Co się tak w ogóle stało? - zapytałam chłopaka, który chwycił moją dłoń

- Strasznie cię pobili... - odpowiedział wpatrując się w nasze splecione dłonie

  Do sali weszła Angelika, wraz z doktorem. 

- Niestety mam dla pani złe wieści.. - westchnął - Na skutek pobicia straciła pani dziecko..

- Że co?! - uniosłam się

- Jest mi bardzo przykro z tego powodu, wypis dostanie pani jutro. - rzekł po czym opuścił salę

  Załamałam się, wczoraj dowiedziałam się o istnieniu tego dzieciątka i wczoraj też je straciłam... Życie potrafi być okrutne, czasem nie mogę tego zrozumieć, przerasta mnie to.

- Kochana, wszystko się ułoży. - wspierał mnie Domi

- Nie wiem, chcę zostać sama, wybaczcie... - odwróciłam się do nich plecami

  Wyszli bez słowa.

- "Dlaczego to wszystko spotyka właśnie mnie?" - te myśli nie mogły zostawić mnie w spokoju

  Już wiedziałam co muszę zrobić. Było tylko jedno wyjście z tej chorej sytuacji. Jutro miałam mieć wypis, na który już nie mogłam się doczekać...

Znów wyobraźnia mnie poniosła.. Wiem, no ale cóż tak to już ze mną jest. Co według was postanowiła Blanka?  

(10 komentarzy i następny rozdział)